“Barkatu” du izena laburmetraiak eta Nikolas Ocio da bere zuzendaria. Bost urte daramatza zinegileak proiektua aurrera atera nahian eta horretarako Euskadi osoan zehar liburuak pisura saltzen ibili da (bost eurotara liburu kiloa). Finantzaketa lortzeko modu xelebre horren berri eman digute, beste askoren artean, El Correo eta Diario de Noticias de Álava egunkariek, Euskadi Irratiak, Escritores Vascos blogak edota Irutxuloko Hitzak.
Ez dut uste “Barkatu” film laburrari buruz informazioa bilatzen egoteko beharrik egon denik. Gasteizen behintzat. Proiektu horri buruzko albisteek gu aurkitu gaituztela esango nuke, hau da, albisteak arazorik gabe heldu egin zaizkigula. Horrek, azkenean, filmarekiko nire interesa piztea lortu du eta ziur nago norbait gehiagori ere gertatuko zitzaiola. Beste euskal produkzio asko, ordea, inor ohartu gabe egin eta estreinatzen dira.
Zinema-proiektu bat bere sorreratik egon behar da ikusgai. Izan ere, zinegileek hasiera-hasieratik bereganatzen dituzte ikusleak: nik, adibidez, Guillermo del Torok "El orfanato" produzitu behar zuela jakin nuen momentu beretik izan nituen gogoak filma zineman ikusteko. Eta pelikularen ekoizpen prozesua pausoz pauso jarraitu nuen: casting erabakiei buruzko albisteak, filmazioa, Cannesen egin zuten lehen proiekzioa, filmak atzerrian jaso zituen kritikak... Estudio handiek esku artean dituzten asmoei buruz den-dena dakigun bezala, euskal filmekin ere berdin gertatu beharko litzateke, eskala txikiagoan bada ere. Proiektu baten nondik norakoei buruz informatzeak promozioari mesede egiten dio eta horrek ordainak izaten ditu gerora. Zinegile eta produktoreek gogoan hartu beharko lukete hori.
Nikolas Ocio liburu artean | EFE agentzia
No hay comentarios:
Publicar un comentario