Euskal zinematik Hollywoodera

Zinemari dagokionez, leku bateko pertsonaiarik internazionalena zein den erabaki nahi dugunean segituan etortzen zaizkigu burura aktoreak. Normala da, kamera aurrean egiten dute lan eta ezagunago egiten zaizkigu, zinema-munduko beste hainbat profesional ez bezala. Euskal zinematik nazioartera salto egin dutenen artean, ordea, musikagile bat eta argazki zuzendari bat dira, nik uste, egun arrakasta gehien duten “geure” profesionalak:

Alberto Iglesias: konpositore donostiarra bi aldiz egon da Oscar sarietarako izendatua, “The Constant Gardener” (Fernando Meirelles, 2005) eta “The Kite Runner” (Marc Forster, 2007) filmengatik. 80ko hamarkadan egin zituen bere lehen soinu bandak, Alfonso Ungriaren “Albaniaren konkista” (1983) eta Imanol Uriberen “Mikelen heriotza” (1983) filmentzako. Julio Medem (“Vacas”, “La ardilla roja”, “Los amantes del Círculo Polar”…) eta Pedro Almodovar (“Todo sobre mi madre”, “Hable con ella”, “Volver”…) zuzendarien pelikula askotan egin du lan. Zortzi aldiz irabazi du Goya saria.

Javier Aguirresarobe: argazki zuzendari eibartarrak sei aldiz irabazi du Goya saria eta aurten BAFTA britainiarretarako hautatua egon da. Zineman egin zuen lehenbiziko lana kamera-laguntzailearena izan zen Jose Luis Borauren “Hay que matar a B” (1975) filman. Laburmetraiak egiteari ekin zion ondoren eta 70eko hamarkadako azken urteetatik aurrera argazki zuzendaritzan murgildu zen. Ondoko filmetan egin du lan, beste askoren artean: Imanol Uriberen “Segoviako ihesa” (1981), Jose Luis Cuerdaren “El bosque animado” (1987), Montxo Armendarizen “Bihotzeko sekretuak” (1997) eta Alejandro Amenabarren “Los otros” (2001). Baina Woody Allen eta Chris Weitz zuzendari estatubatuarrekin, David Slade britainiarrarekin eta John Hillcoat australiarrarekin ere lan egin du.

Oso urruti jarri dute muga Iglesiasek eta Aguirresarobek, baina heldu diren lekura heltzea posible dela erakutsi dute bide batez.

 Alberto Iglesias eta Javier Aguirresarobe